Die gratis USB-sticks in je la zijn op de een of andere manier waardelozer dan je dacht

Toen een Duits gegevensherstelbedrijf onlangs een onderzoek deed naar de defecte flash-opslagschijven die het had ontvangen, merkte het een aantal interessante en slechte trends op.

De meeste waren goedkope stokjes, van het soort dat door bedrijven als relatiegeschenk werd weggegeven, maar niet allemaal. Wat CBL Data Recovery verraste was het aantal NAND-chips van gerenommeerde bedrijven, zoals Samsung, Sandisk of Hynix, dat in goedkopere apparaten werd aangetroffen. Van de chips, die bij het testen een duidelijk verminderde capaciteit en betrouwbaarheid vertoonden, werd het logo van de fabrikant verwijderd door slijtage of soms gewoon overschreven met willekeurige tekst.

Soms was er helemaal geen NAND-chip, maar een microSD-kaart – mogelijk ook weggegooid tijdens de kwaliteitscontrole – ontdaan van identificatiegegevens en gefuseerd op een USB-interfacekaart. Op ‘no-name’-producten is er ‘steeds minder betrouwbaarheid’, schreef CBL (in het Duits, grofweg webvertaald). CBL heeft wel merkproducten aangetroffen met vergelijkbare afgewreven chips en gesoldeerde kaarten, maar noemt in haar rapport geen specifieke merken.

Naast voor de hand liggende fysieke bezuinigingen heeft een algemene trend in NAND-opslagcellen volgens CBL bijgedragen aan een lagere algehele betrouwbaarheid. SLC, of ​​celopslag op één niveau, heeft één bit per cel, 1 of 0, wat twee verschillende spanningsniveaus zijn. Een QLC-chip (quadruple-level) gebruikt vier bits per cel, wat betekent dat er 16 spanningsniveaus correct moeten zijn. QLC maakt een compactere opslag mogelijk, maar zoals we eerder opmerkten : “Naarmate de datadichtheid van NAND-cellen toeneemt, neemt hun snelheid en schrijfuithoudingsvermogen af ​​– het kost meer tijd en moeite om een ​​van de acht afzonderlijke spanningsniveaus naar een cel te lezen of te schrijven dan het verkrijgen of instellen van een eenvoudige, ondubbelzinnige aan/uit-waarde.”

Met chips van hoge kwaliteit wordt er veel werk gestoken in het corrigeren van fouten en het controleren van de temperaturen. Met chips die eigenlijk geen chips zijn of uit de afvalbak van de kwaliteitscontrole zijn gehaald en hun logo zijn verwijderd, is “gegevensverlies niet verrassend”, schrijft het CBL.

Alles bij elkaar pleit het rapport van het CBL ervoor dat je nooit iets dat je echt nodig hebt om langdurig bewaard te blijven op een USB-stick zet. Dit is misschien geen openbaring voor degenen die zich hebben verdiept in de juiste opslagpraktijken, maar CBL heeft nog meer aanbevelingen voor degenen die ook maar iets op USB-sticks bewaren:

• Bewaar ze op een koele plek
• Gebruik geen promotiesticks voor iets van enig belang
• Schrijf en lees een of twee keer per jaar naar een USB-stick om foutcorrectie uit te voeren (tenminste bij sticks van hogere kwaliteit)
• Stop de schijf niet vol, als u dit kunt vermijden, om gegevensonderhoud en foutcorrectie een kans te geven.

De markt voor betaalbare opslag in zakformaat heeft de afgelopen jaren bewezen rommelig te zijn. Opslag met hoge capaciteit wordt inderdaad goedkoper, maar niet in elke hoek, tenminste niet als je goed kijkt. Medio 2022 werd een “30TB” externe SSD op Walmart en AliExpress aangeboden voor iets meer dan $30. Binnenin zaten twee microSD-kaarten, vastgelijmd aan een USB 2.0-kaart en geladen met firmware die zichzelf verkeerd voorstelt in Windows en eenvoudigweg de beperkte ruimte steeds opnieuw herschrijft terwijl je ernaar kopieert.

Op dezelfde manier leek een SSD van 16 TB, die voor een relatief redelijke prijs van $ 70 werd aangeboden en tientallen vijfsterrenrecensies kreeg, in werkelijkheid microSD-kaarten ter waarde van 64 GB te zijn, zoals Review Geek ontdekte . We merkten een overvloed aan vergelijkbare nadelen op toen we erover schreven, samen met het probleem van het vermogen van Amazon-verkopers om te verdwijnen zodra de mal op is, om kort daarna weer te verschijnen met een nieuwe batch microSD-kaarten die zijn verkocht met exponentieel meer nep- capaciteit.